Afscheid

Volle Rugzak

Met de herinneringen van de eerste keer als toerist naar Jeruzalem ging ik opgewonden naar Israël!
Wat gaan wij als baanbrekers met Freek als begeleiding allemaal mee maken!
In ieder geval mensen uit het land ontmoeten, leuk!
Werken met mijn favoriete doelgroep gehandicapten.
Tja, vol gas gingen wij er tegen aan, de ene geschiedenis van Jeruzalem was nog niet gepasseerd of de andere kwam alweer met een volgend verhaal.
Werken, leren, onderzoekend bezig zijn met het oude testament, praten, mooie plekken bezoeken... teveel om op te noemen!
Ik heb het ervaren als een draaimolen die niet stopte!
Mijn Kinderbijbel-beeld vervaagde langzaam, mooie ontdekkingen, maar ook verwarrend!

Toen het nare nieuws van de jongens die ontvoerd werden, met alle gevolgen van dien! Het nieuws is ook in Nederland bekend, dus daar ga ik niet verder op in.
Maar... het greep mij aan, ook door de spanning/sfeer op het werk...
Tenslotte heb ik de onrust toch als een schaduw op ons verblijf ervaren!

Ik zou nog zoveel kunnen vertellen, maar ik zou zeggen: WORD BAANBREKER !
Ook het samen optrekken in het Baanbrekershuis is een waardevolle ervaring!
Bedankt lieve Freek, Erik, Jannie dat we het samen zo goed hebben gehad!
I Will never forget it!!!

Thea

Hoge drukketel

Twee maanden baanbreker zijn, is als een verblijf van twee maanden in een hoge drukketel.
Het is een zeer intensieve tijd geweest waarin ik een schat aan onschatbare ervaringen heb opgedaan. Het zijn ervaringen die ik meeneem in de rest van mijn leven en nooit zal vergeten.

Hoe kan ik mijn verblijf hier nu kort en krachtig typeren?
Op de eerste bladzijde van mijn aantekening-schriftje staat dat Israël een "heerlijk, zalig, rotland" is. Ik weet niet van wie de woorden zijn, maar ik denk dat ik begin te begrijpen wat er mee bedoeld wordt.

Het was heerlijk om hier te zijn.
Heerlijk om zoveel mensen te leren kennen en te spreken.
Heerlijk om zoveel te leren over geschiedenis, volk, geloof.
Heerlijk om veel te geven aan gehandicapten en minstens evenveel terug te ontvangen.

"Zalig is het alleen in de hemel" werd mij vroeger vermanend gezegd, maar voor mij is Israël ook een zalig land.
Zalig om kerken en heiligdommen te bezoeken.
Zalig om met elkaar te zingen en bidden. Wat dacht je van hartverscheurend bidden met vijftigduizend mensen bij de klaagmuur?
Zalig weer, vooral als er wat wolkjes waren om de zon wat te temperen.

Maar het is ook een rotland.
Met een rottige oorlog, die zorgt voor een voortijdig en rafelig einde van ons verblijf hier.
Met een rotte verhouding tussen verschillende bevolkingsgroepen.

Het is nu voorbij en er komt een tijd van verwerken, reflecteren, ordenen en bijslapen. En natuurlijk familie en vrienden omarmen en bijpraten.
Voor mij eindigt een adembenemend avontuur met een gevoel van voldaanheid en dankbaarheid.

Leo

De laatste weken

Mijn vorige bijdrage aan het blog ging over de eerste weken en bijzondere ontmoetingen. Inmiddels is is er heel veel gebeurd. Menigeen zal hebben geconstateerd dat dit stukje mijn tweede bijdrage is en het wordt tevens de laatste voor de blog.
Niet dat er nou zo weinig te vertellen valt, want we hebben veel met elkaar beleefd.
Ik heb het ervaren als een gezamenlijke persoonlijke reis door het verleden en het heden, gericht op de toekomst. Het lijkt tegenstrijdig, maar ik zie het als een diepere dimensie. We mochten als baanbrekers twee maanden met elkaar op weg gaan, dienend bezig zijn, maar vooral ook zoeken en ontdekken wat Gods plan is met Jeruzalem, Zijn volk Israël en de overige volken. De diepere dimensie ontstond toen het dichterbij kwam en ik werd geconfronteerd met de vraag "hoe sta je daar nu zelf in". Gods stem en roeping verstaan in je persoonlijke leven.
Eigen veronderstellingen en overtuigingen worden bijgesteld als het gaat over de landbelofte in relatie tot het verbond met Zijn volk Israël en de geestelijke strijd die hier duidelijk voelbaar aanwezig is. Ik bedoel dan niet alleen het Israëlisch Palestijns conflict dat nu weer zo oplaait. Door de eeuwen heen is deze stad het middelpunt geweest en zal dit in de toekomst zijn.
Halleluja aan het Lam Gods, YESHUA MASHIACH, die Koning is uit het huis van  David. Zijn Koninkrijk zal zijn tot in eeuwigheid!

Erik

Niet meer over nadenken, gewoon doen

Deze week dacht ik terug aan de voorlichtingsavond over het BaanBrekersProject. Het was volgens mij in november vorig jaar. Een aantal ex-baanbrekers was aanwezig en ze vertelden enthousiast over hun deelname aan het project. Na afloop spraken we nog even met een van hen. Toen we vertelden dat we twee maanden verlof zouden krijgen (echt geweldig zulke werkgevers!) maar nog geen definitief besluit hadden genomen, zei ze: "Niet meer over nadenken, gewoon doen." Terugkijkend is dat eigenlijk het beste advies dat ik iedereen zou kunnen geven.
Het was een hele bijzondere ervaring, die ik niet graag had willen missen. Het was ook een intensieve tijd. Het werk, de excursies, de verhalen van iedereen die we ontmoet hebben, teveel om op te noemen. Daar kwam ook de spanning over de situatie hier nog eens bij. Het is voor ons een reden om iets eerder te vertrekken.
Ik ga naar huis... Daar hoop ik alles nog eens te overdenken. Het gebed voor de vrede van Jeruzalem en Israël heeft veel gezichten gekregen. Dat neem ik mee!

Jannie

Verwarrend

Een dag later zit ik weer op mijn werk met mijn Arabische collega's. Wat een andere wereld, wat een ander geluid dan in de nederzetting in Israël, waar we gisteren nog waren. Mijn collega's zijn geschokt door de acties van het Israëlische leger in Gaza waarbij negen mensen om het leven zijn gekomen. Zij ervaren hun land als bezet door de Israeli. Op de tv hadden ze gezien hoe verkoolde lichamen, ook kinderlichaampjes, uit een door Israël verwoest huis werden gehaald.
Hun visie op de dood van de drie Joodse tieners is verrassend. Volgens hen zijn de jongens met een auto verongelukt. De lichamen zijn bewust achter gehouden en later op een veldje gelegd. Door het op een moord te laten lijken heeft de regering van Israel een alibi om hard in te grijpen bij de Hamas en in Gaza.
Een Arabische terrorist zou de ontvoering en de moord hebben opgeëist omdat hij er trots op zou zijn. Of hij was gaan onderhandelen met de Israëli, bijvoorbeeld voor vrijlating van Palestijnse gevangenen. Maar dat is allemaal niet gebeurd. Nee, een Arabier doet dat niet op deze manier. (Hè, dat klinkt me bekend in de oren, gisteren heb ik iets soortgelijks gehoord.)

Zowel de Israëli als de Palestijnen zijn meester in het wijzen naar elkaar. Zoals kinderen dat zo mooi kunnen roepen: "Hij begon, hij begon." Het land mag dan overstromen van melk (wijn) en honing, maar in ieder geval niet van zelfreflectie of zelfinzicht. Over de waarheid maar niet te spreken. Die is buitengewoon flexibel en kan alle kanten worden opgebogen, naar gelang aan welke kant je staat.

Ik word er gek van; gisteren had ik het gevoel dat Samaria inderdaad op Bijbelse gronden, aan de Joden toebehoort. Maar vandaag spreek ik de Palestijnen en begrijp ik goed dat zij dit land als hun land beschouwen.
Thuis had ik zo'n mooi, helder en politiek correct plaatje van hoe het zat tussen Israël en de Palestijnen. Dat wankelt aan alle kanten en het kost me de grootste moeite om een voor mij persoonlijk aanvaardbare waarheid te vinden. Een waarheid die me in staat stelt om met beide volken respectvol om te gaan en beide volken in hun waarde te laten.
Gelukkig kost het me geen enkele moeite om met Palestijnen zelf om te gaan (fijne, aardige collega's zijn het), noch om het de Joden om te gaan (wat een mooie en gedreven mensen). Niks mis met die mensen als je ze ontmoet en met ze praat.

Een dag nadat ik het bovenstaande had opgeschreven werd bekendgemaakt dat de Palestijnse terroristen die de drie tieners hebben ontvoerd en vermoord gevonden zijn.
Eveneens werd bekendgemaakt dat de daders van het levend verbranden van de Palestijnse jongen zijn opgepakt. En wat blijkt: het zijn Joden die dit op hun geweten hebben.
Wat leven we in een ongelooflijk wrede en verwarrende wereld.

Leo

Wijn en honing

Verleden week informeerde ik jullie over de onrust waar momenteel sprake van is.
Dit keer wil ik inzoemen op twee tegenstrijdige ervaringen waarmee ik geconfronteerd word en waarvan het me niet lukt  ze te verenigen. In twee columns zal ik jullie meenemen naar mijn buitengewone belevenissen.

Zondag 5 juli gaan we op excursie naar de heuvels van Samaria of zo je wilt de Westbank/bezet gebied. De woordkeuze verklapt direct waar je staat; als je het Samaria noemt geef je aan dat het bij Israël hoort, volgens de Bijbelse belofte. Als je het bezet gebied noemt vind je dat het toebehoort aan de Palestijnen en dat de Joden het ten onrechte in hebben gepikt.

Als je door dat grillig, glooiende landschap rijdt dan valt op dat er overal schitterende villa's staan... van Palestijnen. In de Palestijnse dorpen waar we langs rijden staan grote flats die zichtbaar onbewoond zijn. Het lijken wel spookflats. Het roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft.
Vervolgens komen we in gebied waar Joden de heuvels hebben ontgonnen en waar prachtige wijngaarden zijn geplant. Dit komt overeen met de woorden van de profeet Amos dat Samaria hersteld zal worden en zal overvloeien van wijn (Amos 9:11). De wijn die hier wordt gemaakt heeft in vinologenland een hoofdprijs gewonnen. Overigens moet je ook hoofdprijs voor deze wijn betalen. Als lid van de Blauwe knoop heb ik daar maar vanaf gezien.

We bezoeken Bet-el, waar Jakob zijn droom met de ladder en de engelen had. Wat een prachtige droom in een schitterend landschap. Het massa toerisme heeft deze plek nog niet ontdekt waardoor het er heerlijk rustig was. Er is een natuurlijke kleine bron die zorgt voor de het nodige water voor de planten en de dieren. De oudste Eik van Israël staat hier, ondersteunt door een ladder. We hebben de kleurrijke Bijeneter er goed gezien. Wat een lust voor het oog zeg!

Vervolgens rijden we naar Siloh, waar de tabernakel 369 jaar heeft gestaan. De tabernakel was  een grote tent die was ingericht als heiligdom van God. De helft van de tent was een ruimte voor samenkomst van de Israëlieten. Er was een heilig gedeelte dat alleen voor de priester toegankelijk was. En de laatste ruimte was het heilige der heilige, waar de Ark van het verbond stond, met daarin de stenen tafelen met de tien geboden. Hier had de hoge priester eenmaal per jaar toegang toe, op grote verzoendag. Het volk Israël had de tabernakel veertig jaar door de woestijn meegesjouwd, nadat ze hals over kop Egypte hadden verlaten. Maar aangekomen in het beloofde land kreeg de tabernakel een vaste plek in Siloh.
Het was de tijd dat Jeruzalem nog niet bestond en koning David nog geboren moest worden.
Wat een bijzondere plek om te mogen bezoeken.

Tot slot gingen we naar een Joodse nederzetting waar een bekende van een van ons woonde. De nederzetting bestond uit dertig gezinnen die in  woonwagens op een onontgonnen terreintje woonde. Het was pionieren voor deze gezinnen. Hij vertelde hoe onveilig het voor hen was. De wijnranken worden soms vernield, stenen worden naar hun auto's gegooid. Gevaar van de Palestijnen ligt altijd op de loer. Met een pistool rondlopen is vanzelfsprekend. Maar er is ook gevaar voor friendly fire omdat er altijd onzekerheid is of de Israëlische regering ze zal gaan ontruimen of toch niet. Ze voelen zich een speelbal van onderhandeling en de toevallig aanwezige politieke kleur van de regering.  En toch was er geen spoor van twijfel over zijn verblijf met zijn vrouw en vier kinderen in dit gebied. Het was immers grond door God aan het volk Israël voor eeuwig beloofd.
We spraken over de verbrande Arabische jongen. Het leek hem onmogelijk dat dit het werk van Joden was, dat doet een Jood niet. Mogelijk speelde eerwraak in eigen kring een rol. De jongen zou homoseksueel geweest zijn en dat was voor Arabieren voldoende reden om een familielid om het leven te brengen.
We kopen er een kilo pure honing uit de bergen van Samaria (hij is eveneens imker) en nemen hartelijk afscheid van een gezin dat probeert te overleven in dit hartland van Israël zoals hij het zelf noemt.

Als we terug naar huis rijden komt er een gevoel over me dat dit schitterende gebied inderdaad aan de Israëli's toebehoort. Maar het lukt me niet om dat gevoel volledig te omarmen, er blijft iets wringen, maar wat precies ontdek ik pas de volgende dag op mijn werkplek in Palestijns gebied. Daarover meer in mijn volgende column.

Leo

Balagan

Tijdens ons verblijf in Jeruzalem heeft Leo een lied geschreven. 
We delen het graag via de blog.

Refr:
Boker tov, boker or (goede morgen, gouden morgen)
Balagan, Balagan (chaos)
Sjabbat sjalom, le chaim (vrede tijdens de sjabbat, op het leven)

1) Bij de poorten van Jeruzalem
Met de zon op mijn gezicht
De Olijfberg vol met graven
Op de komst van Hem gericht

2) De imam roept op te bidden
De rabbijn zegent me graag
Hoewel hij mij daarvoor
Een aantal shekels vraagt

3) Staande bij de Klaagmuur
Stop ik een briefje in een voeg
Tussen zwart geklede mannen
Die iets mompelen van Baruch

4)  Met mijn rugzak en mijn keppel
Ben ik een vreemdeling op hun feest
Waarbij ik stilte hoop
Dat Hij ook mijn briefje leest

Jeruzalem, Jeruzalem
Stad van de belofte
Stad van zoveel strijd
Jeruzalem, Jeruzalem
Stad met veel gezichten
Stad van de eeuwigheid

5) Als ik opkijk van de Klaagmuur
Schittert goud me tegemoet
Van een moslim heiligdom
Waar men zijn gebeden doet

6) De klokken van de kerken
Klinken elk kwartier
Alsof ze willen zeggen
De waarheid vind je hier

7) Verward en overdonderd
Valt de stad over me heen
Ieder heeft zijn eigen waarheid
En ik geloof iedereen

8) En we bidden voor de vrede
Van een nieuw Jeruzalem
De stad waar zoveel mensen
Zoekend zijn naar Hem

Boker tov ...

Jeruzalem, Jeruzalem
Stad van de verwoesting
Stad van zoveel strijd
Jeruzalem, Jeruzalem
Stad van de overwinning
Stad van de eeuwigheid

Boker tov ...

Leven is geen kunst, leven is een gunst

Samen met Erik had ik het voorrecht in de afgelopen weken een bijeenkomst bij te wonen van oudere Nederlandse joden. De meesten wonen hier al jaren. Een van de bezoekers was afkomstig uit Nederland. Ze komt regelmatig naar Israël om haar kinderen te bezoeken en komt dan ook naar de wekelijkse koffie-ochtenden met ouderen. De bijeenkomst werd gestart en iedereen werd welkom geheten en in het bijzonder deze Nederlandse mevrouw. De titel van dit stukje is een mooie, wijze uitspraak van haar.
Het was een een bijzondere ochtend. De meeste mensen stralen nog energie en levenslust uit. En dan te bedenken wat ze allemaal hebben meegemaakt. En eigenlijk nog meemaken. Natuurlijk werd de bijeenkomst begonnen met het herdenken van de omgekomen jongens. Naast de persoonlijke herinneringen aan soortgelijke situaties is het ook een slag voor het joodse volk. Thea en ik merkten dat ook op ons werk. De begeleiders waren aangeslagen en verdrietig. Een uitspraak van een van hen was: 'we hebben pijn en verdriet in ons hart, maar houden ons hoofd omhoog'.
En eigenlijk was dat op de ouderenochtend ook zo. Na het 'stilstaan', werd het programma vervolgd, zoals ook het leven hier doorgaat. Het thema was Italië en Frankrijk.

De versierde tafel met het thema Italië/Frankrijk

Er werden verschillende liedjes gedraaid en meegezongen! En ook werden er verhalen verteld over de bezoeken aan deze landen. Een van de mannen vertelde dat hij in Davos verbleef nadat hij uit Auschwitz kwam. Op een gegeven moment is hij een 'handeltje' begonnen om Zwitserse horloges in Italië te verkopen. Hij vertelde het met een grote glimlach op zijn gezicht. Het was natuurlijk niet helemaal via de legale weg gegaan.
Rond 12:00 uur werd de ochtend afgesloten en werd iedereen naar zijn/haar kamer of naar huis gebracht. Wat is het bijzonder dat er een organisatie is die omziet naar deze mensen en ze aandacht geeft. En wat mooi om te zien dat deze ouderen, die al 80+ zijn, nog zo volop genieten van het leven.

Jannie

Tweeluik!

Mijn hoofd is vol van mooie nieuwe ontdekkingen en vol van de onrust om me heen.
Als ik kijk naar Jeruzalem, kijk ik naar een tweeluik.

De onverbrekelijke belofte van God dat Hij de stad van David weder zal oprichten en herbouwen. God zal een keer brengen in het lot van Zijn volk Israël .
God zal ze planten in hun grond en zij zullen niet meer worden uitgerukt uit de grond die Ik hun gegeven heb, zegt de Here, uw God.
Dit is slechts één belofte geschreven in Amos 9:11-15.
Als je de profetieën leest, ontdek je dat God Zijn belofte en trouw zal openbaren aan hen die de God van Abraham, Isaak, en Jacob trouw blijven.
Als baanbreker kan ik zeggen dat het zichtbaar is in het land.
De archeologische opgravingen van de stad van David zijn zichtbaar, is dit het begin van herbouwen?

In het gebied Samaria, Bet-el en Silo, zijn de verwoeste bergen herbouwd tot vruchtbare grond.
De joden hebben de grond bewerkt en omgeploegd, grote wijngaarden en olijfgaarden zijn geplant...ook hier denk ik aan de belofte; Amos 9; 13.
Dit leren bij de bron zoals één van de doelen is van de NEM-Baanbreker, is helder en ook ervaar ik het als veel!
Soms zelfs als een cultuurschok, in Nederland kijk je op een andere manier naar Israël en de problematiek van het midden oosten.
Mijn kinderbijbel gedachten zijn geschud, soms ervaar ik dat als verrijking en soms als verwarring.
Jeruzalem een stad om van te houden en een stad waar ik zeker nu op mijn hoede ben.

Anekdote, als Jannie en ik met de overvolle bus naar ons werk gaan, is het zelden dat we een zitplaats hebben.
Nu hadden wij een plek, maar ik heb van mijn ouders geleerd om voor ouderen op te staan.
Tja, daar kwam een oude Rabbijn met een lange grijze baard, in zwart witte kledij binnen.....ik stond voor hem op en zei, bewakasha= alstublieft!
Hij keek mij met verwondering aan en kreeg in het Hebreeuws een preek over mij heen.
Aan zijn gezicht, wat vriendelijk keek en glimlachte, moet het wel zegenend zijn geweest!
Ik werd er wat verlegen van en Jannie aanschouwde de conversatie met genoegen!
Vanuit ons huis kijk ik op de Olijfberg en mijn gedachten gaan uit naar de terugkomst van onze Heer Jezus. Wat een dag, oh wat een dag zal dat zijn!
Verwachting is wat mij bezig houdt, heb ik genoeg olie in mijn kruikje, om de bruidegom te verwelkomen?
Dan komen er tranen over mijn wangen rollen van deze ervaring hier, zo dicht bij de bron en de plek van de Bijbel. Mijn Jezus ik hou van U, maar nooit zoveel als nu!

Het andere luik van mijn tweeluik over Jeruzalem en Israël, is helaas een ervaring van de geestelijke strijd die hier constant aanwezig is.
Jullie zullen het vast via het nieuws gehoord hebben, de onrust en aanvallen tussen de twee volkeren. Angst en vertrouwen gaan als een wip heen en weer.
Op het werk zijn de verhalen, de joden met de angst en verdriet in hun harten, maar heffen het hoofd omhoog, mede door hun gebeden.
Onze mannen komen thuis met hun verhalen van hun Arabische collega's, met dezelfde angst en belevingen bij de onrust.
Dit ervaar ik als een impact op mijn verblijf en beleving als gast in Israël.
Toch wil ik mij richten op de vrede, en trek de wapenrusting van het geloof aan.
Gebed blijft onmisbaar voor dit volk, bid om vrede in de harten van ieder mens.
Hoe, heb ik geen antwoord op, maar het Woord van God is genoeg, Hij is het die uitkomst geeft op Zijn tijd. Menselijk soms lastig over te geven, ik zou nu vrede wensen... maar het is de mens die Zijn stem niet verstaat!

Het is een stukje geworden wat misschien als een preek overkomt, maar dit is momenteel mijn beleving.
Het opschrijven helpt, zoals Freek zegt; gedachten ontwarren zich als ze vast gelegd worden door de pen!
En... nee ik heb geen spijt baanbreker te zijn voor een korte periode, het heeft mij veel gebracht!
Handen die bidden en werken midden in Jeruzalem. Rijker terug gaan, omdat de bron van Leven, mijn ogen en oren hebben laten zien en horen, wat van belang is voor mijn geloof in de Eeuwige God, die is en was en komen zal!
Hebreeuws:
Baruch Ata Adonai Elohim Melech ha Olam
Asher Kidshanu be damo shel Yeshua,
Or ha Olam
V'tsivanu lehiot or  laOlam.

Gezegend bent U, Heer onze God, Koning van de wereld
Die ons geheiligd heeft door het bloed van Yeshua, Licht van de wereld
En ons opgedragen heeft licht voor de wereld te zijn.

Groeten Thea,

Shalom  

Mmm lekker een sigaretje

Verschillende keren heb ik jullie meegenomen naar onze belevenissen van de excursies. En hoe zit het dan met dat vrijwilligerswerk?.... hoor ik sommigen van jullie denken. Doen ze ook nog wat of spelen ze alleen maar toeristje?

Erik heeft de introductie van ons werk geschreven en hier is het vervolg met enkele anekdotes, waardoor je meer zal gaan begrijpen van mijn en onze werkzaamheden.

Ik werk in de werkplaats waar we papier maken voor bijvoorbeeld kaarten. Kaarten voor de verkoop.
Oud papier wordt gescheurd en in water geweekt, vervolgens maakt de moulinex blender er een heerlijk havermoutpapje van, waar wij dan weer papier van maken. De zes (jong-) volwassenen in mijn klasje zijn verstandelijk en soms ook lichamelijk gehandicapt. Het niveau is van gemiddeld tot zeer laag. Sommigen zijn blind, anderen ernstig autistisch. Een hele kunst om daarmee contact te maken. 

Bij een jonge vrouw lukt het me door aanraking een glimlach te voorschijn te toveren. Met mijn vingers trippel ik over de tafel en na wat schijnbewegingen raak ik haar hand aan en trippel over haar arm naar haar nek. Ze giechelt en geniet zichtbaar.

Een van de jonge mannen is door verstijfde spieren zo traag dat alles bij hem in slow motion lijkt te gaan. Tot hij een sigarettenpeuk ziet liggen. Die pakt hij snel op en stopt hem in zijn mond om het smakelijk op te eten. Mmm lekker een sigaretje.

Een blinde vrouw heeft van de Nederlandse oprichters en van de vele Nederlandse vrijwilligers veel Nederlandse kinderliedjes en geestelijke liedjes geleerd. We zingen dagelijks waarbij ze mij de Arabische tekst leert bijvoorbeeld van ‘Vader Jacob’ of van ‘Dit is de dag die de Heer die de Heer ons geeft’. Favoriet is ‘Old Mac Donald had a farm hia hia ho’. Ondertussen heeft de arme Old Mac Donald zoveel dieren die de vreemdste geluiden maken wat dacht je van de muis die miauw zegt) dat mijn advies is de boerderij om te bouwen tot dierentuin.

Met een jongen uit een andere groep ga ik dagelijks wandelen. Het is forse jongen met het down syndroom. Hij is clever en leert me Arabische woordjes. We sluiten elke wandeling af met handje drukken. Hij is apetrots als hij weer van me gewonnen heeft.

Ik ben ook drie keer wezen zwemmen, wat een hele belevenis was. Een keer op kamp in een openluchtzwembad. De kinderen kregen er niet genoeg van, dus kon ik het water niet verlaten, omdat ze niet zonder begeleiding kunnen. Heerlijk ruim twee uur spelen en spatteren. Dat heb ik geweten: een week later waren mijn ogen nog rood van de enorme hoeveelheid chloor in het water. En mijn schouders waren zo rood verbrand dat ik na vier dagen nog geen rugzak om kon doen, zo gevoelig waren ze. Een week later was ik als een slang aan het vervellen. Tja Leo, dat had je kunnen weten, de zon staat hier tussen de middag loodrecht boven je. Dus voortaan t-shirt aanhouden!

Wat ik zelf geleerd heb? Vooral het lage tempo verdragen. Geen productie doelstellingen halen, geen stress, er gewoon zijn voor de ander. Lekker zingen, vaak dezelfde liedjes die ze kennen of herkennen.
Met mijn sigaretten-liefhebber Legosteentjes stapelen en bij iedere steen hem een groot compliment geven als het hem is gelukt weer een steentje op de ander te plaatsen. Samen het steentje aandrukken, want dat kan hij zelf niet. En steeds heel enthousiast Sjater!!! Roepen goed zo).
Het is wonderlijk maar gehandicapten zijn overal hetzelfde; binnen de kortste keren ga je van ze houden.

Leo